As teses do CiMUS: Mireya L. Borrajo
O CiMUS suma un novo doutor a súa canteira de investigadores. A última tese defendida neste Centro Singular da USC por Javier Temes Rodríguez afonda na caracterización dos patróns de metilación dos retrotransposóns en tecidos tumorais e non tumorais de man de tecnoloxías de secuenciación de lectura longa para responder a importantes preguntas biolóxicas sobre a súa actividade nestes dous tipos de tecidos.
A defensa da tese “Caracterización dos patróns de metilación do retrotransposon LINE-1 en xenomas tumorais mediante tecnoloxías de secuenciación de molécula única”, dirixida por Daniel García Souto, membro do Grupo Mobile Genomes, levouse a cabo vía telemática baixo a avaliación dun tribunal composto por Mónica Martínez Fernández, quen lidera a Unidade de Investigación en Oncoloxía Molecular Traslacional do Instituto de Investigación Sanitaria Galicia Sur (IISGS); Marta Vila Taboada, profesora titular de xenética pola UDC, adscrita ao Grupo de investigación en Bioloxía Evolutiva, e Juan Ruiz Bañobre, IP no equipo de Oncoloxía Traslacional, dentro do grupo Xenomas e Enfermidades do CiMUS, e investigador do Servizo de Oncoloxía Médica do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela, onde colabora co grupo Oncomet.
“O xenoma humano é moi repetitivo, en gran parte debido aos elementos móbiles que contén, dos que os retrotransposóns forman unha parte importante. Estes retrotransposóns están implicados en varios procesos mutacionais. O estado de metilación dos seus promotores é moi importante, xa que determina en gran medida a súa actividade mutacional dentro dun tumor. O único retrotransposón autónomo e activo no ser humano é o LINE1, contendo o xenoma humano máis de 500.000 copias”, explica o novo doutor CiMUS.
“Debido a súa natureza repetitiva, así como a súa lonxitude, estudar estes patróns é un desafío. A aparición de tecnoloxías de secuenciación de lectura longa permite superar estas dificultades. Por un lado, as lecturas longas permiten cubrir de xeito inequívoco toda a lonxitude do mesmo elemento, evitando erros de cartografía como consecuencia da súa natureza repetitiva e, por outra banda, a tecnoloxía baseada en nanoporos permite secuenciar o ADN de forma nativa, sen necesidade de tratar as mostras con bisulfito e diferenciar as citosinas metiladas das non metiladas”, engade.